مدتی بعد از این‌که کاروبارمان رونق گرفت، من و حسن از هم جدا شدیم؛ یک دکان دیگر گرفتیم، جنب پل آهنی چالوس که هنوز هم هست؛ آن را حسن برداشت و من دکان قبلی را. حسن در چالوس ماند و بعدها زن‌وبچه‌اش را هم برد همان‌‌جا؛ دخترش به یک اصفهانی شوهر کرد که او هم یک دکان داشت؛ پسرش هم

بابام متولد ۱۲۸۲ بود؛ تاریخ تولدش را پشت جلد قرآن نوشته بودند. حوالی سال ۱۳۰۴ برای اولین‌بار شناسنامه صادر می‌کردند؛ مامور ثبت، تاریخ تولد بابام را باور نکرده بود، گفته بود تو سنت کم‌تر است. آن‌وقت سربازگیری تازه شروع شده بود و بیست‌ساله‌ها را می‌بردند؛ مامور شناسنامه خیال کرده بود پدرم این را می‌داند و می‌خواهد سنش را بیش‌تر بگوید.

چندوقتی از شروع کار ما گذشته بود که شهرداری اعلام کرد، می‌خواهد چهل‌دستگاه تاکسی بدهد به متقاضیان؛ شهردار و فرماندار قبلا کارهایش را کرده بودند، از این قرار که ایران‌خودرو، همان ایران‌ناسیونال، تاکسی‌ها را قسطی بدهد و هر متقاضی شش‌هزارتومان به شهرداری بپردازد. ما جلوی این کار را گرفتیم؛ گفتیم باید اتاق اصناف این کار را انجام بدهد. شهردار مقاومت

از پاریس راهی کپنهاگ شدیم، پایتخت دانمارک. آن‌جا با شهردار ملاقات کردیم؛ در جلسه‌ی پرسش‌وپاسخ من پرسیدم «منابع درآمد شما چیست و جز امور جاری چه مخارجی دارید؟» شهردار پاسخ داد «ما عوارض می‌گیریم و کمک‌هایی هم از استان»؛ درباره‌ی هزینه‌ها هم گفت «جز آن‌چه در همه‌ی شهرها معمول است، هزینه‌ی کلیساها را هم ما می‌دهیم». این برای من عجیب