سال ۱۳۱۶ که وارد برغان شدیم، مدرسه‌ها که باز شد، پدرم، من و خواهرم را گذاشت مدرسه. آن‌وقت من چهارده‌ساله بودم و قبولم نمی‌کردند، اما هرطور بود رفتم و در کلاس اول نشستم. آن‌جا، همه از من کوچک‌تر بودند؛ گفتم «این‌جا نمی‌مانم»؛ رفتم پیش مدیر که «می‌خواهم بروم کلاس بالاتر»؛ گفت «حالا که برای کلاس بالاتر سواد نداری»؛ گفتم «کمی

جامعه‌ی ایرانی در ‌سال‌های دهه‌ی بیست‌ و سی، مدام در تحول بوده است؛ مردم گاه از روستا می‌رفته‌اند به شهر و گاه از شهر می‌رفته‌اند به روستا. این تحول اجتماعی و جابه‌جایی جمعیت از ۱۳۲۰ شروع شد؛ کارخانه‌هایی که ساختند، باعث این تحولات شد. پیش از آن مردم کشاورز بودند، اصلا کارگری رایج نبود و کارگر هم یافت نمی‌شد. زمان

پدرم حوالی سال ۱۳۴۰ وارد انجمن شهر شد و چند دوره در آن‌جا فعالیت کرد؛ من هم سال ۱۳۴۸ عضو همان انجمن شدم؛ مدت زیادی هم فعالیت صنفی می‌کردم، رئیس شورای اصناف بودم؛ دیگر عادت کرده بودم به این کارها. باصداقت بودم و در جهت مردم حرکت می‌کردم. در یکی از دوره‌های انتخابات انجمن شهرستان، از میان بیست‌و‌چهارهزار شرکت‌کننده، بیست‌ویک‌هزارونهصدنفر

در مهاجرت اول ما به کرج، پدرم در خیابان قزوین سرقفلی مغازه‌ای را خرید و کاسبی‌اش را راه انداخت؛ آن‌سال‌ها حدودا بیست مغازه در آن حوالی بود. از بین کاسب‌ها جز پدر من، دو یا سه نفر دیگر، بچه داشتند، بچه‌های هم‌سن‌وسال من؛ او که مهمان‌خانه داشت و او که عطار بود هرکدام یکی‌دوتا بچه داشتند. آن حوالی نهری بود