حوالی سال ۱۳۵۰، وقتی که رئیس اتاق اصناف بودم، به واسطه‌ی خشک‌سالی دام کم شده بود و طبعا گوشت هم کمیاب. دولت سهمیه‌ی کشتار تعیین کرده بود، از قرار روزی سی گوسفند، ده گاو. این تعداد ناچیزی بود و پیش از این‌که قصاب بکُشد تمام می‌شد؛ از طرفی هم چون مردم و رستوران‌های سرراهی پی گوشت بودند، قصاب‌ها قاچاقی می‌کشتند.

من تقریبا هجده‌سال داشتم که پدر مادرم مرحوم شد، کربلایی غلام‌علی. ما به او می‌گفتیم «گت‌آقا»، یعنی پدربزرگ. او مرد بسیار آرامی بود و کم‌تر پیش می‌آمد درگیر موضوعی شود؛ مثلا اگر درباره‌ی فلان مساله نظرش را جویا می‌شدند،‌ می‌گفت هرچه بزرگ‌ترها بگویند، هیچ‌وقت اظهار نظر نمی‌کرد؛ یا مثلا می‌گفتند «کربلایی قرار است هر سری یک‌تومان بدهد، بابت فلان چیز»،

از برلین رفتیم پاریس، شهرداری مرکزی. شهردار آن‌جا آدم بسیار خوش‌برخوردی بود و بسیار محترمانه از ما پذیرایی کرد؛ مرد بزرگی بود که بعدا رئیس‌جمهور شد. در دیدار با او هم همان پرسش‌وپاسخ به راه بود و هرکس به قدر تشخیص و اطلاعات خودش سوالی مطرح می‌کرد. من ابتدا از او خواستم نمونه‌ای از روش‌های وصول عوارض در آن‌جا را

روستای دروان، منطقه‌ای سردسیر، کوهستانی و برف‌گیر است؛ حدود سی‌کیلومتر با کرج فعلی فاصله دارد، در دامنه‌ی جنوبی البرز مرکزی. در میان روستاهای استان البرز، دروان در بلندترین نقطه قرار دارد. بعد از دروان، در مسیر ارتفاعات چهارهزارمتری البرز، روستای دیگری نیست، ولی به سمت جنوب روستاهای بسیاری هستند. رودخانه‌های متعددی در البرز مرکزی جاری‌ست و به همین دلیل آن‌جا