قدیم‌ها برای افراد پیر بیش‌تر احترام قائل بودند؛ علتش این بود که آن‌زمان بهداشت در شرایط فعلی نبود و افراد کم‌تری عمر دراز می‌کردند؛ تعداد کمی اگر به پیری می‌رسیدند، برای مردم حکم منبع تجربه را داشتند و ارزشمند بودند. در کودکی و نوجوانی من، پدرِ مادرم هنوز در قید حیات بود؛ او حدودا صدسال عمر کرد. به دلیل عمر

از آغاز شراکت با پدرم مدتی می‌گذشت؛ یک‌روز مشغول کار بودم که عباس یخی آمد و گفت «پسر تو چرا زن نمی‌گیری؟ سه‌نفر را برایت سراغ دارم». اولی پدرش مشروب‌فروش بود؛ البته رستوران داشت، مشروب هم می‌فروخت؛ گفتم «این مناسب نیست؛ پس‌فردا می‌گویند پدرزنش مشروب‌فروش است». دومی از خانواده‌ای مرفه بود؛ فکر کردم من نمی‌توانم رفاه را برای آن زن

عده‌ای سارق می‌روند به سرقت خانه‌ای؛ قدیم قند بسیار گران بوده و آن‌ها شنیده بوده‌اند که در آن خانه قند ذخیره کرده‌اند. در تاریکی شب مشغول تفحص بوده‌اند که چیزهای سفیدی می‌یابند؛ رئیس دزدها آن را می‌چشد که مطمئن شود از یافتن قندها؛ بعد از چشیدن به رفقایش می‌گوید «برویم، این‌جا دیگر نمی‌مانیم»؛ رفقایش علت را می‌پرسند، می‌گوید «قند نبود،

حوالی سال ۱۳۵۰، کمالی در یک کاروان‌سرا مستاجر بود و با صاحب‌ملک اختلاف داشت؛ بیش از ده‌سال هم کرایه نداده بود. یک‌روز آن‌دو را دعوت کردم، ناهاری خوردیم و یک اختلاف چندین‌ساله را حل‌و‌فصل کردم. صاحب‌ملک که از زرتشتی‌های به‌نام بود، از این موضوع خیلی خوشحال شد؛ بالاخره من توانسته بودم یک اختلاف پانزده‌ساله را حل کنم؛ گفت «خوب است