مقصد نهایی ایتالیا بود و موضوع بازدید ما آثار باستانی؛ در آن‌جا به شهر پُمپِی رفتیم، یکی از شهرهای باستانی که سی‌سال بعد از تولد حضرت مسیح، آتشفشان وزوو آن را از بین برده است. این شهر را بازسازی نکرده‌اند، فقط خاک‌برداری کرده‌اند، به‌طوری‌که ساختمان‌های نیمه‌ویرانه و محل‌های مخصوص جنگ گلادیاتورها دیده می‌شود. پمپی، بسیار قدیمی بود، اما مدرن؛ مثلا

حوالی سال ۱۳۵۰، کمالی در یک کاروان‌سرا مستاجر بود و با صاحب‌ملک اختلاف داشت؛ بیش از ده‌سال هم کرایه نداده بود. یک‌روز آن‌دو را دعوت کردم، ناهاری خوردیم و یک اختلاف چندین‌ساله را حل‌و‌فصل کردم. صاحب‌ملک که از زرتشتی‌های به‌نام بود، از این موضوع خیلی خوشحال شد؛ بالاخره من توانسته بودم یک اختلاف پانزده‌ساله را حل کنم؛ گفت «خوب است

در چالوس یک نصفه‌دکان اجاره کردیم؛ شب‌ها را هم در مسافرخانه می‌خوابیدیم. حسن، چیزهایی از قنادی می‌دانست و می‌توانست گز درست کند. هرطور بود یک پاتیل فراهم کردیم؛ مواد اولیه را هم نسیه گرفتیم؛ همان صاحب مسافرخانه ضامن ما شد، آرد و شکر و مغز بادام و غیره را تهیه کردیم؛ خلاصه دکان را با دست خالی راه انداختیم. اول

چندماهی مانده بود به آخر خدمت که ما را بردند لشگرک؛ ماه رمضان بود. آن‌جا من مسئول انتظامات بودم، یعنی کسانی که می‌رفتند بیرون یا می‌آمدند داخل، باید کارتشان را مُهر می‌کردم؛ برای این کار یک چادر زده بودند در ورودی محوطه و من آن‌جا مستقر بودم. یک‌روز از بیرون سروصدا می‌آمد؛ تعدادی از استوارها یکی را می‌زدند؛ رفتم سراغ‌شان